Architektura turnovskiej synagogi jest typowym przykładem późnobarokowej architektury synagogalnej w Czechach. Wewnętrzny układ obejmuje trzy części: wejściową, która służyła jako przedsionek, centralną pełniącą rolę sali modlitewnej oraz galerię dla kobiet. Do galerii dla kobiet prowadzą z dziedzińca kamienne schody. Są oryginalne i przykryte daszkiem pokrytym gontem. Drewniana furtka pod schodami prowadzi na boczny dziedziniec synagogi, na którym znajduje się ciekawa rzeźba Golema, legendarnej sztucznej istoty.

Słowo „synagoga” (w języku hebrajskim „bejt kneset” – „dom zgromadzenia”) pochodzi od greckiego słowa oznaczającego "miejsce zebrań”. W odróżnieniu od kościoła synagoga pełniła nie tylko funkcję miejsca modlitw, ale także miejsca studiowania prawa religijnego oraz była miejscem zebrań społecznych gminy żydowskiej. Wygląd wnętrza synagogi podyktowany był przepisami religijnymi. Centralnym miejscem jest „święta skrzynia”, w której przechowywane są zwoje Tory (pergamin z zapisanymi pierwszymi pięcioma księgami Biblii). Były zwinięte i ubrane w tzw. "sukienkę", bogato zdobione srebrną lub mosiężną tarczą i koroną wykonaną z tego samego materiału. Na drewnianych wałkach zwojów umieszczone były ozdobne nasady.

Nad "świętą skrzynią" umieszczone są oryginalne drewniane Tablice Dziesięciorga Przykazań (w języku hebrajskim „luchot ha-brit”). Na uwagę zasługuje także siedmioramienny świecznik.

Nabożeństwa synagogalne w turnovskiej synagodze odbywały się do września 1941 roku, gdy zostały zabronione na mocy zarządzenia władz urzędowych Protektoratu Czech i Moraw. Członkowie turnovskiej społeczności żydowskiej byli 16 stycznia 1943 roku przetransportowani do Terezína (miasta-getta w Czechach) a stamtąd 20 stycznia 1943 roku do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu (Auschwitz – Birkenau) w Polsce, gdzie zostali zamordowani.